1. „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).
2. Kościół, który otrzymał od Pana zadanie uzdrawiania chorych, stara się je wypełnić zarówno przez opiekę, jaką otacza chorych, jak i przez modlitwę wstawienniczą, którą im towarzyszy. Posiada jeden specjalny sakrament przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą.
3. Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego. Namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna kapłana, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu.
4. Skutki sprawowania sakramentu namaszczenia:
– wewnętrzne zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
– umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
– przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł się wyspowiadać;
– powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
– przygotowanie do przejścia do życia wiecznego.
OBRZĘD NAMASZCZENIA
1. Na przyjęcie kapłana mieszkanie chorego powinno być odpowiednio przygotowane. Kapłan po przybyciu poświęca je, aby się stało przybytkiem dla sakramentów: pokuty, namaszczenia chorych i Eucharystii. Stół winien być nakryty białym obrusem, na nim należy umieścić krzyż, dwie zapalone świece, wodę święconą, kropidło, watę, kromkę chleba, szklankę z wodą i łyżkę stołową.
2. Po przybyciu do chorego kapłan kropi wodą święconą chorego, mieszkanie i obecnych. Wzywając wspomożenia Bożego, blaga Pana naszego Jezusa Chrystusa, „aby obficie pobłogosławił ten dom i wszystkich jego mieszkańców”.
3. Spowiedź św. (umierającym udziela się, po wyznaniu grzechów, odpustu zupełnego w godzinę śmierci).
4. Namaszczenie. Po spowiedzi chory, a z nim wszyscy obecni odmawiają spowiedź powszechną lub inny akt pokuty, następnie, jeśli stan chorego na to pozwała, odnawia się chrzcielne wyznanie wiary, a potem krótką litanię. Kapłan w milczeniu kładzie ręce na głowie chorego. Następnie odmawia modlitwę dziękczynną nad olejem. Kapłan bierze naczynie ze świętym olejem i namaszcza czoło i ręce chorego, mówiąc: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen”.
5. Komunia święta.
6. Błogosławieństwo.
WIATYK
Tym, którzy kończą swoje ziemskie życie, Kościół poza namaszczeniem chorych ofiaruje Eucharystię jako wiatyk – zaopatrzenie „na drogę” (łac. via = droga), na drogę do wieczności i jako zadatek zmartwychwstania.
Stąd też duszpasterze, rodziny ciężko chorych, opiekujący się nimi, przede wszystkim jednak oni sami winni dbać o to, by przyjęcia wiatyku nie odkładać niepotrzebnie, aby umierający mógł przyjąć Komunię świętą jeszcze z pełną świadomością, łącząc się w wierze i nadziei ze śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa.
ZASADY UDZIELANIA SAKRAMENTU CHORYCH
1. Chorych odwiedzamy z posługą sakramentalną w każdą I sobotę miesiąca od godziny 9.00 oraz z okazji Bożego Narodzenia i Wielkanocy.
2. W nagłych przypadkach namaszczenia chorych udzielamy na każde wezwanie.
3. Dzień Chorych w naszej parafii obchodzony jest 11 lutego we wspomnienie Matki Bożej z Lourdes.
4. Sakrament ten można powtarzać, jeśli chory po przyjęciu namaszczenia wyzdrowiał i ponownie zachorował albo w czasie trwania tej same choroby nastąpiło poważne pogorszenie.
5. Przed operacją można udzielić namaszczenia chorych, jeżeli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba.
6. Osobom w podeszłym wieku, których siły opuszczają, można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba.
7. Dzieciom również należy udzielić namaszczenia chorych jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie.
8. Najlepiej jest, gdy sam chory prosi o sakrament namaszczenia. Wtedy przyjmie go świadomie z głęboką wiarą i pobożnością.
9. Chorym, którzy stracili przytomność lub używanie rozumu, należy udzielić sakramentu, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby o to, gdyby byli przytomni.
10. Nie udziela się sakramentu namaszczenia osobom, u których stwierdzono już zgon!
11. Jeżeli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, należy mu udzielić tego sakramentu warunkowo.
12. Namaszczenia chorych nie wolno udzielać tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.
