KTO TO JEST MINISTRANT?
Ministrant jest POMOCNIKIEM przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych.
Nazwa pochodzi od „ministrare” znaczy „służyć”. Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna.
Ministrant usługuje księdzu, gdy przygotowany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy świętej. Pomaga również po zakończeniu Mszy świętej.
Ministrant jest tym, który NIESIE ZNAKI.
Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które dla liturgii są niezbędne i dla liturgii mają szczególnie ważne znaczenie. Te znaki mają ludziom wierzącym coś przedstawiać i wskazywać na inną rzeczywistość.
Ministrant powinien sam BYĆ ZNAKIEM
Ministrant przez służenie wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowanie w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych!
Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii” nie znaczy tak jak w kinie, albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać!
„Uczestniczyć w liturgii” to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując!
PUNKTUALNOŚĆ MINISTRANTA
Na swój dyżur ministrancki, nie przychodź nigdy na ostatnią minutę!
Ponieważ:
- musisz założyć komże lub albę!
- być może będziesz musiał jeszcze coś przenieść do prezbiterium, czyli tej części kościoła, w której znajduje się ołtarz główny,
- może trzeba będzie jeszcze coś omówić z księdzem,
- ponadto ważne są jeszcze dwie minuty cichego skupienia i zastanowienia przed rozpoczęciem liturgii.
Dlatego niezbędny jest pewien określony czas do przygotowania. Niezwykle ważną regułą obowiązującą każdego bez wyjątku ministranta jest:
- przybyć 15 MINUT przed rozpoczęciem nabożeństwa i to jest punktualność ministranta!
UBIÓR MINISTRANCKI
Krótszą szatę liturgiczną wkładaną na siebie, nazywamy komżą. Jest ona zawsze koloru białego.
W wielu parafiach ministranci noszą albę z kapturkiem oraz cingulum.
Po skończonym nabożeństwie, złóż komżę i albę!
CO OZNACZA STRÓJ LITURGICZNY MINISTRANTA?
Ministrant jest znakiem! Również szata ministranta powinna coś przedstawiać, czyli być znakiem.
Strój liturgiczny ministranta, podobnie jak szaty kapłana podczas sprawowania liturgii, pokazują wierzącym, że zgromadzenie w Kościele nie jest zwyczajnym zgromadzeniem, lecz szczególną wspólnotą wierzących w Chrystusa. To liturgiczne zgromadzenie jest uroczystym świętowaniem.
W liturgii świętują nie tylko ludzie, ale Bóg i Jezus Chrystus Świętują razem ze w wspólnotą parafialną.
Pomyśl o ważnej obietnicy Jezusa: „Gdzie dwaj, albo trzej zebrani są w imię moje, tam Ja jestem pośród nich”
POSTAWY PODCZAS LITURGII
Chodzenie:
- nie „łazić” albo ociągać się czy marudzić
- nie biegać lub spieszyć się
- iść spokojnie i równym krokiem
Zwróć uwagę na odstęp przed tym, kto cię poprzedza! Trzymaj się prosto, bo chodzenie prosto jest cechą człowieka, któremu naprzeciw wychodzi Bóg.
Stanie:
- nie chwiać się i nie ruszać
- nie stać krzywo (garbić się) i nie opierać się
- stać cicho i prosto!
Kiedy zachowujesz postawę stojącą?
- od początku Mszy świętej aż do oracji włącznie
- od wersetu ,,Alleluja” przed Ewangelią aż do zakończenia Ewangelii
- podczas wyznania wiary i modlitwy powszechnej
- od wezwania kapłana ,,Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę”
- podczas prefacji aż do „Święty, Święty” włącznie
- począwszy od ,,Oto wielka tajemnica wiary” aż do „Baranku Boży”
- podczas Modlitwy po Komunii św. oraz obrzędów zakończenia
Stanie wyraża godność i radość dzieci Bożych oraz gotowość do służby i ofiary. ,,Jestem gotowy iść za Tobą, Panie, gdy Ty mnie wezwiesz”
Siedzenie:
- nie garbić się
- nie oglądać się
- ręce powinny spoczywać na kolanach!
W którym momencie siadasz w liturgii?
- podczas czytań mszalnych, psalmu responsoryjnego i homilii
- podczas przygotowania darów ofiarnych
- podczas rozdawania Komunii św. i chwili ciszy po Komunii św.
- w czasie ogłoszeń parafialnych
Siedzenie jest postawą spoczynku, gotowości słuchania i zastanawiania się.
Klęczenie:
- Jeśli nie trzymasz nic w rękach wówczas złóż je!
Kiedy klęczysz?
- podczas modlitwy eucharystycznej, po śpiewie „Święty”
- na słowa „Oto Baranek Boży Panie, nie jestem godzien”
Klęczenie jest postawą czci, uwielbienia i adoracji.
Skłon głowy:
- Skłaniamy głowę, kiedy przynoszę coś kapłanowi.
- Skłon głowy jest znakiem szacunku i uprzejmości.
Skłon ciała:
- Przy tym pokłonie zginam głęboko głowę i ramiona.
Skłon ciała jest również znakiem czci i uwielbienia. Jeśli w jakimś kościele nie jest przechowywany Najświętszy Sakrament (nie ma „wiecznej lampki”), wtedy skłaniam ciało przed głównym ołtarzem albo przed krzyżem.
Przyklękniecie:
- Przyklękam zawsze na prawe kolano, dotykając nim posadzki
Przyklęknięcie jest najważniejszym znakiem czci i uwielbienia. Jest ono znakiem adoracji: uniżam się przed nieskończonym i niezmierzonym Bogiem i przed Jego Synem Jezusem Chrystusem. Dlatego w kościele przyklękam tylko przed tabernakulum gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament.
Złożenie rąk:
- Ręce powinny być zawsze złożone na wysokości piersi.
- Ręce powinny być stale skierowane ku górze
Kiedy należy złożyć ręce?
Gdy jako ministrant nie niesiesz żadnego przedmiotu.
Kiedy łączymy nasze ręce razem i składamy je do modlitwy, wtedy znaczy to: my gromadzimy się, zwracamy się do Boga, oddajemy Mu siebie samych!
PODSTAWOWA ZASADA DOTYCZĄCA PRZYJMOWANIA KOMUNII ŚWIĘTEJ
Nie przyjmuję nigdy Komunii świętej:
- tylko dlatego, ponieważ inni, nawet wszyscy do niej przystępują!
- albo gdy kłócisz się z kimś i nie jesteś gotów pojednać się z kimś!
- albo gdy przyjmując Komunię świętą, nie myślisz, albo działasz automatycznie!
Bezmyślność jest najgorszą rzeczą podczas przystępowania do Komunii świętej.
Komunia (słowo łacińskie) znaczy wspólnota.
Gdy przystępujesz do Komunii świętej, wówczas pomyśl, że w Świętym Chlebie Chrystus pragnie w szczególny sposób siebie nam podarować: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane”!
Przyjęcie Komunii świętej znaczy:
- Jestem na nowo we wspólnocie z Chrystusem!
- Jestem we wspólnocie ze wszystkimi chrześcijanami, którzy razem ze mną przystępują do Komunii świętej!
Kiedy przyjąłeś Komunię świętą, wtedy
- Usiądź na swoim miejscu,
- Nie rozglądaj się jednak wokoło po kościele!
- Nie rozmawiaj z sąsiadem!
- Patrz przed siebie i módl się przez chwilę w milczeniu do Jezusa Chrystusa:
- DZIĘKUJ JEZUSOWI, że On przyszedł do ciebie i że On daje ci siłę do wierzenia i kochania bliźniego!
- PROŚ za tych, których kochasz (rodziców, krewnych, przyjaciół) za ludzi znajdujących się w potrzebie (chorych, samotnych, głodnych), za tych, dla których musisz być lepszy, za zmarłych, których znałeś.
- MOŻESZ TAKŻE MODLIĆ SIĘ ZA SIEBIE: powiedzieć Jezusowi, do czego szczególnie ma On udzielić ci siły i wytrwałości.
POZDROWIENIE MINISTRANTA
M: Króluj nam Chryste.
W: Zawsze i wszędzie.
